gün gelir unutur dünü bile insan, hayat yolunda yürümek,yıkılmadan gün aşırı değişen,tanıklara girip sesi bile çıkmayan anıların silinik,keser niye çektiğin nefes ise,soluk uzaktaysa yakın olsun, içindeki boşluk paramparça edilen gururun gibi, emredersin düşmana merimum misali,savaş rüzgarları bilmem nie esti,taşınamazsa taşıma ters bir iskeletti,sevgiyi arıyor boşluktaki elim,acımanın altına sığınacak değilim,zihniyetin değişimi sevgiye bağlı,içimdeki kuvvet nefrete karşı,emredersin düşmana merimum gibi,paramparça edilen gururum gibi, neden ağlıyorum bu acı neden,neden niye bu yıkım soruyorum neden...neden ağlıyorum bu acı neden,neden kim yıllardır bu dünyayı perişan eden..dostların uzaklaşır olur sana yabancı,beynini kezap misali yakar bu acı,anıları düşündükce vurulur kalır için, için içini yer sele kapılmamak için,hayatına yaramaz aynı yolda akar,çıkagelen acılar elbette ki yıkar, kabul et ölüm başta bir gerçek,çöküntünün dırağından arabanı geri çek...apansız anlarsın kapanır atın, gözlerin azim ile geleceğe bakmalı,ama sıcak bi gerçek titreyen elinde,baksana üç nefes kaldı sadece ölüme,kararır tüm gün,gece kapkara,uzanır eller ölüme 1 dakka,kapanmıyor perde gece kapkara,donuk gözlerine ölüm atmış imza,neden ağlıyorum bu acı neden,neden niye bu yıkım soruyorum neden...neden ağlıyorum bu acı neden,neden kim yıllardır bu dünyayı perişan eden...
